به نقل از سایت اخبار دین و اندیشه : به گزارش خبرنگار مهر،بزرگ‌ترین جمعیت یهودیان ساکن در کشورهای اسلامی در ایران سکونت دارند. بسیاری از آنها برخلاف آنچه سردمداران رژیم صهیونیستی ادعا می‌کنند از زندگی در ایران راضی و خوشحالند. یان اشنایدر یکی از نویسندگان سایت قنطره در آلمان، سال گذشته، مراسم شَبّات را در کنار یک خانواده یهودی در ایران گذراند. شَبّات در دین یهودیت به معنی روز تعطیل آخر هفته برای یهودیان است. بسیاری از یهودیان در این روز برای نیایش به کنیسه می‌روند. اشنایدر به تازگی در گزارشی مفصل در سایت قنطره درباره تجربه خود از مراسم شَبّات در ایران، زندگی یهودیان و شرایط آنها در یک کشور اسلامی نوشته است. سایت قنطره با مسئولیت مشترک دویچه وله، انستیتو گوته، انستیتو روابط خارجی و مرکز فدرال برای آموزش سیاسی اداره می‌شود. در ادامه، بخش‌هایی از گزارش اشنایدر از زندگی یهودیان ایران را می‌خوانید:
جمعه شب است و یک خانواده یهودی در ایران خود را برای مراسم شَبّات و یکی از مهم‌ترین روزهای هفته آماده می‌کنند. بوی خوش غذا در هوا پیچیده است و خانواده موسی‌زاده دور میز بزرگی جمع شده‌اند تا مراسم سنتی شَبّات را جشن بگیرند. پسر خانواده از روی تَنَخ (نام عبری کتاب مقدس یهودیان است) دعا می‌خواند و سایر اعضای خانواده برای خوردن غذاها و نوشیدنی‌های سنتی این شب آماده می‌شوند. این صحنه‌ای معمولی از زندگی یک خانواده یهودی است. دقیقا مثل شرایطی که خانواده‌های یهودی در اسرائیل دارند.
براساس آمارها، پیش از انقلاب اسلامی، یهودیان بیشتری در ایران سکونت داشتند. با این وجود، پس از انقلاب، سیاستمداران و روحانیون ایرانی بارها اعلام کرده‌اند که مشکل اصلی آنها اسرائیل و سردمداران آن است و مشکلی با یهودیان ندارند. امام خمینی(ره) پس از انقلاب تاکید کرد:« ما می‌دانیم که یهودیان کشورمان هیچ ارتباطی با صهیونیست‌ها ندارند.»
این نقل قول، امروزه در اکثر کنیسه‌ها دیده می‌شود. یهودیان در ایران، برخلاف آلمان، نیازی به حفاظت ویژه امنیتی ندارند. تا به حال در این کشور حتی یک حمله به ساختمان یهودیان رخ نداده است. در یک دوره زمانی، گروه‌های بزرگی از یهودیان از ایران مهاجرت کردند، اما حالا مدت‌هاست که تعداد یهودیان در این کشور، ثابت مانده است. براساس آمارهای منتشر شده، در مجموع ۱۱۰۰ یهودی در سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۰ به اسرائیل مهاجرت کرده‌اند. یهودیانی که در ایران زندگی می‌کنند، نگاهی مثبت به این کشور دارند. آنها به عنوان اقلیتی مذهبی به رسمیت شناخته می‌شوند، در مجلس شورای اسلامی، نمایندۀ دائمی دارند و امور دینی خود را در آزادی کامل انجام می‌دهند. آنها از قصابی‌های مخصوص خود خرید می‌کنند و مراسم عروسی پیروان این دین توسط روحانیون یهودی برگزار می‌شود.
الیان موسی‌زاده، بزرگ‌ترین دختر خانواده موسی‌زاده در این باره می‌گوید:«ما ایران را دوست داریم. همسایگان ما می‌دانند که یهودی هستیم و تا به حال، هیچ مشکلی برای ما پیش نیامده است.»
این دختر ۲۴ ساله که همراه خانواده خود در مرکز شهر تهران زندگی می‌کند، اضافه می‌کند:«به طور کلی جامعه ایران با یهودیان مشکلی ندارد.»
چند سال پیش، بنای یادبودی برای سربازان یهودی (کلیمی) کشته شده در جنگ هشت ساله ایران و عراق ساخته شد. همچنین سال‌هاست که روز شنبه برای دانش‌آموزان و کارمندان یهودی، به صورت قانونی تعطیل شده است. الیان در این باره می‌گوید:« برای من چندبار پیش آمده که وقتی در اداره‌ای گفته‌ام یهودی هستم، امکان استخدام‌شدن را از دست دادم. البته هیچ‌کدام از کارفرمایان ایرانی با استخدام یهودیان مشکلی ندارند، اما همه آنها می‌دانند که یهودیان به صورت قانونی شنبه نیز تعطیل هستند و به همین دلیل برای بسیاری از کارفرمایان استخدام یهودیان به صرفه نیست.»
او اضافه می‌کند:«اگر یک یهودی به خاطر دینی که دارد از کاری کنار گذاشته شود، قانون طرف او را می‌گیرد. علاوه بر این، اگر فردی یهودی در شرکتی استخدام شود، کارفرما موظف است که علاوه بر جمعه، شنبه را هم برای او تعطیل کند. ایران کشوری با فرهنگ‌ها و ادیان مختلف و متنوع است و ایرانیان به این تنوع فرهنگی و دینی افتخار می‌کنند.»
الیان به عنوان بزرگ‌ترین دختر خانواده باید به زودی ازدواج کند. مشکل این است که براساس سنت‌های خانوادگی تا او ازدواج نکند، دو خواهر دیگرش، یاسمن و نازنین نمی‌توانند ازدواج کنند. او می‌گوید:« پدرم از میان دوستان و آشنایان افرادی را به من معرفی کرده است، اما من تا به حال هیچ‌کدام از آنها را نپسندیده‌ام.»
خانواده موسی‌زاده مراسم شَبّات را در خانه برگزار می‌کنند، آنها به ندرت برای برگزاری این مراسم به کنیسه می‌روند. این در حالی است که کنیسه تنها چند خیابان با خانه آنها فاصله دارد. برای برگزاری مراسم شَبّات، تعدادی دیگر از اقوام نیز به خانه آنها آمده‌اند. آنیتا، مادر خانواده از بعدالظهر، غذای شب را آماده کرده است، چرا که بسیاری از کارها در شَبّات برای یهودیان ممنوع است. البته او برنج را شب آماده می‌کند. خودش می‌گوید که دوست ندارد، اعضای خانواده برنج سرد بخورند. شاهرخ، پدر خانواده نیز در این زمان، مشغول تماشای تلویزیون است. او مانند همه ایرانیان کشورش را دوست دارد. به گفته او، یهودیان ایرانی معمولا اول خود را یک ایرانی می‌دانند و پس از آن یک یهودی می‌شمارند. شاهرخ موسی‌زاده که فروشگاه کیف و کفش زنانه دارد، می‌گوید که شرایط اقتصادی در ایران در سال‌های اخیر بسیار خراب شده است. با این وجود، او می‌گوید که هیچ‌گاه به زندگی در آمریکا و اسرائیل، فکر نکرده است:« چند سال پیش یکی از اقوام ما به آمریکا سفر کرد و گفت که آنجا افتضاح است. فرهنگ و زندگی شلوغ آمریکا، او را ناراحت کرده بود.»
او اضافه می‌کند:« ما یهودیان می‌توانیم به راحتی به اسرائیل مهاجرت کنیم و دولت به ما ۱۵ هزار دلار نیز می‌دهد. اما در آنجا باید عبری صحبت کنیم که زبان دینی ما است. من آنجا را خانه خود نمی‌دانم و به ایران احساس تعلق دارم. ایران خانه ما است.»
وقتی غذا آماده می‌شود، همه دور میز می‌نشینند. پسر جوان خانواده، دعا می‌خواند. بر روی میز غذاها و نوشیدنی‌های مخصوص شَبّات وجود دارد. تمام محصولات مورد نیاز یهودیان در ایران تولید می‌شود و به همین دلیل است که آنها این کشور را خانه خود می‌دانند.
بالاخره پس از گذراندن مراسم، خانواده در اتاق نشیمن دور یکدیگر جمع می‌شوند تا برنامه تلویزیونی مورد علاقه‌شان را تماشا کنند. الیان در این هنگام می‌گوید که با ادعای سیاستمداران غربی مبنی بر اینکه یهودیان ایرانی تحت فشار دولت و حکومت هستند، مخالف است.