به گزارش خبرنگار مهر، محسن ردادی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در یادداشت پیش رو به تحلیل وقایع اخیر پرداخته است که در ادامه از نظر می‌گذرد؛

در این ۹ روز اخیر به اندازه‌ی ۹۰ سال حادثه‌ی عجیب و بی‌سابقه اتفاق افتاده است. چیزهایی که باید نسل‌های پی در پی می‌دیدیم، در این چند روزه مثل فیلمی که روی دور تند گذاشته باشند را شاهد بودیم. یکی از آنها، «مرگ یک قهرمان» بود. شهید سلیمانی که عمری را با شجاعت برای خدا و مردم مسلمان جنگیده بود، ناجوانمردانه توسط شرورترین افراد به شهادت رسید. مردم پاس این قهرمان ملی را به جا آوردند و با تشییع بی‌سابقه نشان دادند که علیرغم تمام تبلیغات رسانه‌های بیگانه، در شناخت دوستان صادق و دشمنان مکار، بصیر و آگاه هستند.

در تاریخ ثبت شد که وقتی زمان مرگ یک قهرمان فرا برسد، چگونه می‌میرد. مردم ایران به دنیا آموختند که چگونه باید قهرمان را مشایعت کرد. اما این سوال همچنان مطرح است که قهرمان چگونه آغاز می‌شود؟ چگونه یک انسان عادی تبدیل به قهرمان می‌شود؟

دیروز که نشست خبری سردار «حاجی‌زاده» برگزار شد، یک اتفاق نادر در دنیا رقم خورد. در میانه و بحبوحه‌ی جنگ، یک سردار خط مقدم پشت تریبون آمد و رو به رسانه‌ها ایستاد و «مسئولیت خطا» را پذیرفت. پذیرفت که در مجموعه تحت مدیریت او خطایی مرگبار رخ داده و اعلام کرد که برای هر نوع عقوبتی آماده است. آیا سردار حاجی‌زاده نمی‌دانست که اگر «صادقانه» رفتار کند و به جای انکار، حقیقت را بگوید، کینه‌های خفته در این چهل سال علیه جمهوری اسلامی فوران می‌کند؟ آیا نمی‌دانست که در این یک هفته گذشته، تصاویر حضور مردم برای تشییع قهرمان ملی سپاهی، چه‌ها بر سر ضدانقلاب آورده و اکنون فرصتی برای تخلیه این فشارها به دست آورده‌اند؟ می‌دانست. اما صداقت و تعهد به حقیقت – حتی اگر تلخ باشد- از ویژگی‌های قهرمانان است.

اتفاق بی‌سابقه دیگر این بود که سردار حاجی‌زاده فرافکنی نکرد، هیچ گناهی را به دیگران نسبت نداد و صریح اعلام کرد که مقامات دولتی و بخش غیرنظامی هیچ گناه و قصوری مرتکب نشده‌اند. این دیگر واقعاً بی‌سابقه است! در این کشور، سیاست‌بازان یا حقیقت را پنهان می‌کنند، یا تحریف می‌کنند و یا حداقل گناه را به گردن رقبا می‌اندازند و دیگران را مقصر می‌دانند: اگر کشور دچار مشکل اقتصادی است حتماً جناح رقیب کارشکنی کرده؛ اگر مردم بر علیه گرانی تظاهرات می‌کنند، حتماً جناح مقابل آنها را تحریک کرده …. رسم نیست که کسی مسئولیتی بپذیرد و اگر هم بپذیرد حتماً شریک جرم برای خودش می‌تراشد. اما سردار حاجی‌زاده با شجاعت یک قهرمان، در پی فرافکنی و یا پنهان کردن خبط انجام شده بر نیامد؛ حتی فراتر از آن، تلاش کرد کارشناسان و مدیران سازمان هواپیمایی کشور که در این چند روزه قویاً احتمال برخورد موشک با هواپیما را منتفی می‌دانستند را اعاده حیثیت کند و از آنها دفاع کرد: آنها از این ماجرا اطلاع نداشتند و چون غیرنظامی بودند تصور می‌کردند که با اصابت موشک هواپیما در دم متلاشی می‌شود، در حالی که اینطور نبود. این رفتارها در سرزمینی که سیاست‌بازان با تهمت سعی می‌کنند تا حد ممکن شریک جرم برای خود دست و پا کنند کاملاً رفتاری غیرمعقولانه است!

این نوشتار در پی کمرنگ کردن اشتباه صورت گرفته نیست- که همه مسئولین بر رسیدگی دقیق به تخلفات و قصورهای صورت گرفته در این حادثه تأکید داشته‌اند و خوشبختانه سپاه ونیروهای مسلح خط قرمز هیچ جریان و گروه سیاست‌بازی نیست که بخواهند مسامحه به خرج دهند و از عقوبت کردن چشم‌پوشی کنند. این نوشته می‌خواهد یادآوری کند که دوست و دشمن را دوباره گم نکنیم و متوجه باشیم که این فریاد خونخواهی‌های عضبناک ضدانقلاب، نه از سر درد که از سر کینه و دشمنی است. همان‌هایی که تا دیروز ورد زبانشان «خون به خون شستن محال آمد محال» بود، اکنون در پی تحریک خشم و دشمنی مردم هستند. حرف این است که اعتراف صادقانه‌ی سرباز وطن نباید باعث شود که مویه‌های دروغین دشمنان مملکت - که بیش از همدردی ناشی از کینه از سپاه و جممهوری اسلامی است- را باور کنیم.

لطفاً صفحه‌های ضدانقلاب را در شبکه‌های مجازی مرور کنید. در اغلب موارد پیش از اینکه تسلیت بگویند و مانند مقامات لشکری و کشوری اظهار هم‌دردی با خانواده‌های داغدار داشته باشند، با حمله به سپاه و جمهوری اسلامی آغاز می‌شود؛ لحن آنها بیش از آنکه همدلانه باشد، کینه‌توزانه است؛ و کلماتشان بیش از آنکه سوز دل و داغ هم‌وطن داشته باشد، آتش نفرت را آشکار می‌کند. در بیشتر این نوشته‌ها هم تأکید شده که در این چند روزه نتوانسته بودند چیزی بنویسند (چون حضور حماسی مردم آنها را لال کرده بود) و می‌گویند اکنون زمان آن است که سکوت را بشکنند… همین نشان نمی‌دهد که نیت واقعی این افراد ضد انقلاب چیست؟

نیروهای مسلح در کوتاه‌ترین زمان ممکن (سه روز) که برای تحقیقات و اطمینان یافتن از علت حادثه لازم بود حقیقت را با مردم در میان گذاشت. هیچکس انتظار ندارد که بدون تحقیقات کافی و بررسی تمام مدارک، ادعایی مطرح شود. اعلام حقیقت ماجرا نیز با صداقت و آگاهی از عواقب و تبعات آن صورت گرفت و مشخص بود که از آمریکای جنایتکار، تا غرب‌زدگان و ضدانقلاب‌های کینه‌توز چگونه از این اعتراف‌ها بهره‌برداری می‌کنند و چه ضرباتی قرار است از این قِبل نثار نیروهای مسلح شود. با این حال مسئولی که اتفاق تلخ را تحریف یا پنهان نمی‌کند و حقیقت را می‌گوید، سایرین را بی‌گناه معرفی می‌کند، با اینکه ده‌ها کیلومتر از محل حادثه دور بوده اما تمام مسئولیت را بر عهده می‌گیرد، و با زبان صادقانه با مردم سخن می‌گوید، یک قهرمان است. نه به خاطر خطایی که رخ داده، بلکه به دلیل واکنشی که نشان داده است. خطا غیرقابل اجتناب است و زمانی که در شرایط حساس و پر از استرس جنگی قرار می‌گیریم احتمال وقوع خطا و مرگبار بودن خطا افزایش می‌یابد. انسان مبرا از اشتباه و خطا نیست؛ اما قهرمان کسانی است که خطا را شجاعانه می‌پذیرد، صادقانه مسئولیت بر عهده می‌گیرد و برای پذیرش عقوبت متناسب آماده است. این را بگذارید در کنار این موضوع که بخش هوافضای سپاه به دلیل رشادت در برابر دشمن در معرض دریافت افتخار است و افراد کمی هستند که حاضرند با صرف نظر کردن از موقعیت سرافرازی؛ و دچار شدن به وضعیت شرمساریِ ناشی از پذیرش خطا، از گفتن حتی دروغی کوچک سر باز زنند.

همانطور که اشاره شد قرار نیست خطاها نادیده گرفته شود. اما حواسمان باشد که این واکنش ماست که به مسئولین نشان می‌دهد در آینده چگونه باید با مردم سخن بگویند: با دروغ، فرافکنی، کتمان؟ یا صداقت و بیان تمام حقیقت؟

«موقعی که اطمینان پیدا کردم این اتفاق [سقوط هواپیمای مسافربری با موشک] افتاده، واقعاً برای خودم آرزوی مرگ می‌کردم. ای کاش می‌مردم و چنین حادثه‌ای را شاهد نبودم. ما یک عمر خودمان را پیش مرگ مردم کردیم و امروز هم آبرویمان را با خداوند معامله می‌کنیم.» سردار حاجی‌زاده در ابتدای سخنان خود این جملات را بر زبان راند. باید یادآوری کرد کسی که با خدا معامله می‌کند، زیان نمی‌کند-همانطور که سردار سلیمانی زیان نکرد. مردم متوجه هستند که شرایط جنگی چه وضعیتی است و مردم قطعاً پشت سربازان وطن را خالی نمی‌کنند و صداقت را قدر می‌دانند.

اگر قهرمانی را زیر خاک کردیم از قهرمانان زنده غافل نشویم. حاجی‌زاده بیش از آنکه به خاطر پرتاب ۱۳ موشک به دشمن شایسته‌ی ستایش باشد، به دلیل داشتن شجاعت مواجه با حقیقت و تعهد به پذیرش مسئولیت، قهرمان است. قهرمان اینگونه متولد می‌شود.