به گزارش خبرگزاری مهر، محمدهادی همایون با حضور در برنامه سوفیا رادیو گفت‌وگو ضمن تشریح چیستی و چگونگی حکمت غیبت گفت: این مسئله بعد از وقوع انقلاب اسلامی بیش از پیش مطرح شد؛ چنانچه تا قبل از انقلاب بعنوان یکی از اعتقادات شیعه به مسئله غیبت پرداخته می شد.

وی یادآور شد: امروزه غیبت مقوله ای واقعی و همواره در صحنه می باشد و لذا توجه ویژه ای را در حوزه کلام می طلبد. این روند شاید منجر به  دستیابی به علمی جدید گردد که پیوندی میان فلسفه و عرفان یا فلسفه و کلام را تحقق بخشد.

همایون با بیان این مطلب شکل گیری وحدت علوم را دیر و دور ندانست و تصریح کرد:در روایت آمده است ترس از جانِ حضرت، منجر به غیبت امام بوده. حوادث تاریخی نیز این شکل را نمایان می سازد؛ اما آیا همه مسئله در همین سطح است؟ اگر ترس از جان امام سبب غیبت شد، پس چگونه عاشورا توجیه پذیر می گردد؟

عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق(ع) غضب خداوند و تنبیه الهی را دو دلیل عامی برای غیبت حضرت ولی عصر(عج) عنوان کرد و گفت: بسیاری معتقدند غیبت بدلیل گناه بشر بوده است و حتی در جنبه های ادبی نیز بدین مقوله اشاره می شود. اما مگر بشر قادر به محافظت از سایر ائمه بوده است؟

همایون استدلالی دیگر را برآمده از حدیثی دانست که گردن ننهادن امام بر بیعت ستمگران زمان را دیگر فلسفه غیبت خواند و تصریح کرد: روایتی مهم در فهم این ماجرا آمده است که می فرماید وجه حکمت در باب غیبت امام عصر(عج) به‌سان وجه حکمت درباره سایر انبیاء می باشد. حضرت موسی نیز دوران ۴۰ روزه غیبت داشته که باید در همین چارچوب تعریف شود.

وی خاطرنشان ساخت: در همین روایت آمده است غیبت، سری از اسرار الهی است. این سِر تا زمان ظهور آشکار نمی شود و مثالِ عینی آن را در غیبت حضرت خضر برای موسی می دانند.

همایون عاشورا را ماجرایی از جنس غیبت دانست و افزود: روزی که یزید لعنت الله علیه از حضرت زینب(س) سوال کرد و ایشان فرمودند چیزی جز زیبایی ندیدم، آیا حضرت در پاسخ دروغ گفتند یا بیانی ادبی را تبیین کردند؟ خیر. بلکه یک حقیقت را بیان فرمودند.

عضو هیئت علمی دانشگاه امام صادق(ع) گفت: این واقعه صد در صد فاجعه است اما حضرت زینب(س) باطن این واقعه را دیدند. این حقیقت همانی است که ما را به جریان ظهور نزدیک می کند؛ لذا پیوند میان ظهور و عاشورا بسیار اهمیت دارد.

همایون خاطرنشان کرد: امروز هیچکس اعتقاد ندارد امام حالتی نامرئی دارند؛ همچنین گاه تصور می شود امام دور از دسترس ما زندگی می کنند. گاه نقل می شود امام در بیابانی در یک چادر زندگی می کنند اما روایتی می فرماید امام در میان ما هستند و این مطالب راهنمایی برای ماست تا بدانیم غیبت از چه سنخی است.

در ادامه این برنامه اسماعیل شفیعی سروستانی در ارتباط زنده تلفنی با بیان اینکه بخش اعظم سوالات درباره منجی بعد از ظهور صاحب الزمان(عج) مشخص می شود، گفت: گاه کنجکاوی های انسان موجب بروز شبهات می گردد.

وی در عین حال تلاش ائمه(ع) را در پاسخ به سائلان موجب بازنمایی بسیاری از اسرار دانست و تصریح کرد: ائمه به تناسب سوالات، پاسخ داده اند؛ یعنی ممکن است به یک سوال پاسخی کوتاه و دیگری را به بعد احاله داده باشند.

شفیعی سروستانی با اعلام اینکه سر اصلی غیبت جز برای خداوند مکشوف نیست، خاطرنشان ساخت: امیرالمومنین(ع) راز غیبت را به ستمی معطوف دانستند که مردم در حق خود روا دانسته اند؛ یعنی مردم بنا بر ظلم در حق سایر ائمه(ع) استحقاق غیبت را پیدا کرده اند.

وی افزود: هر یک از ائمه(ع) و انبیاء و رُسل دارای کرب و بلایی بودند؛ حضرت اباعبدالله(ع) به کرب و بلای کربلا ابتلا یافتند و این کرب و بلا برای حضرت موسی بن جعفر(ع) زندان، کرب و بلای حضرت علی(ع) خانه نشینی و کرب و بلای صاحب الزمان(عج)، خود غیبت است.یک وجه غیبت به مردم باز می گردد؛ اینان باید آماده شده و یا امتحان شوند. از دیگر سو این ابتلا متوجه امام(عج) می گردد و این کربلا ۱۱۸۱ سال ادامه یافته است.

وی افزود: بخشی روایات آثار و برخی حکمت غیبت را نمایان ساخته اند و آن دسته از روایاتی که آثار و نتایج غیبت را نشان می دهد، عموما به مردم و عدم ظرفیت آن ها معطوف است. مردم در زمان غیبت سرگشته، سرگردان و به دنیا فریفته می شوند.

شفیعی سروستانی به رادیو گفت وگو گفت: امام می فرمایند بنی اسرائیل به غیبت مبتلا شده بودند؛ اما آنچنان جزع و فزع کردند که ۱۷۰ سال از غیبت به آن ها بخشیده شد و در ادامه می فرمایند اگر شما هم همین رویه را پیش می گرفتید، غیبت بر آنان بخشیده می شد.

وی با بیان اینکه غیبت به معنای عدم حضور امام نیست، تصریح کرد: امام از نظر ما محجوب هستند. ایشان تارک دنیا نبوده و در گوشه بیابان ننشسته اند و عالم و آدم را نیز ترک نکرده اند.

شفیعی سروستانی خاطرنشان کرد: غیبت به معنای عدم امام نیست، بلکه از چشم جماعت بزرگی از انسان ها محجوب هستند اما در عرصه زمین و در میان عوالم موجود، ضرورتا از چشم همه آن ها –سایر موجودات و آفریده ها- غایب نیستند. چه بسا آنچه ما انسان ها مرتکب شده ایم، استحقاق غیبت را برای ما ایجاد کرده ولی این روزی شاید برای جماعت بزرگی مقدر نشده باشد.